รอยจูบบนฝ่าเท้า

โดย      ภัทราพร            บุญชู

                                                    

 เมื่อครั้งเยาว์วัยใครขับกล่อมเจ้าบรรจงจูบเบาๆ ตรงฝ่าเท้าน้อยๆ

 เฝ้าเลี้ยงดูแลตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย เทใจเฝ้าคอย วันที่เจ้าเติบโต

จะเป็นอย่างไรเมื่อเจ้าเติบใหญ่ขึ้นมา ดีชั่วเก่งกล้ามีการศึกษาสวยโก้

 ลืมตัวโบยบินเมื่อมั่งมีใหญ่โต โอหัง ยโส คุยโวโอ้อวดดี..

จะเป็นอย่างไร ใครก็ไม่อาจห้ามเจ้า พอเพื่อนหนุ่มสาวผู้ได้ฟังเพลงนี้

ก้มลงมองตรงฝ่าเท้าก่อนคิดจะทำชั่วดีสองตีน ของเจ้านี้ แหละที่พ่อแม่เคยจูบมัน

            …ยังจำได้ไหมใครเคยพร่ำสอน ยามเจ้าจะนอน ใครกล่อมให้หลับฝัน

ใครคอยห่วงใยเจ้าได้ทุกวี่วัน ใครคนร้าวราน เมื่อเจ้านั้นเสียน้ำตา

เจ้าเป็นเด็กดี พ่อแม่ก็ภูมิใจ ถ้าเจ้าเป็นผู้ร้ายคงไม่มีใครปรารถนา

รอยจูบบนฝ่าเท้า...... เพราะรักเจ้าเกินกว่าฟ้า.... แล้วสิ่งใดเล่าหนาเจ้าจะหา มาตอบแทน

            หลายๆคนอาจเคยฟังเพลงรอยจูบบนฝ่าเท้า มาแล้ว เป็นเพลงที่ หลง ลงลาย ประพันธ์ขึ้น  แต่อีกหลายๆคนได้แต่ฟังผ่านไปโดยไม่คิดอะไร แต่อีกหลายๆคนได้ฟังแล้วก็คิดตาม…

            กว่าบุคคลที่เราเรียกว่า…แม่ทนลำบากเพื่อเรามาโดยตลอด เมื่อตั้งครรภ์กว่าจะครบ 9 เดือน ไม่ว่าจะทำอะไร แม่ก็ระมัดระวังท้องอยู่เสมอ กลัวว่าจะลูกในท้องจะได้รับการกระทบกระเทือน จนคลอดเราออกมาลืมตาดูโลก บุคคลที่เราเรียกว่าพ่อและแม่นั้นก็ขับกล่อมเรา จูบเท้าเราเบาๆบนฝ่าเท้าน้อยๆที่แสนอันอบอุ่นและก็เลี้ยงดูเป็นอย่างดีจนเติบโตขึ้นมา ไม่ว่าเราต้องการอะไร ต้องการสิ่งไหน พ่อกับแม่ก็หามาให้ได้ทั้งหมด แม้สิ่งๆนั้นจะแลกด้วยหยาดเหงื่อหรือน้ำตาก็ตาม ท่านทั้งสองก็ยอมทำเพื่อเรา แต่ในทางกลับกันทำไมเมื่อเราได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อแม่หามาให้แล้ว เรากลับกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักพอ กลับทำตัวเป็นคนไม่ดี ตามเพื่อน ในสิ่งที่พ่อกับแม่ห้ามเรากลับทำ แต่ในสิ่งที่พ่อแม่ให้ทำ เรากลับไม่ทำ พ่อแม่ตั้งกรอบให้เรา แต่เรากลับออกนอกกรอบไม่เคยฟังสิ่งที่ท่านเคยเตือน เคยสั่งสอนเรา เราเอาความคิดตัวเองเป็นหลัก จนเราหลงไปในทางที่ผิด หลงไปเสพยาเสพติดจนทำให้ชีวิตคนหนึ่งคนที่เกิดมาใช้ชีวิตในโลกใบนี้ต้องพังทลาย…ยังเหลือแต่คนสองคนที่ต้องเสียใจ ต้องมีน้ำตา ที่ต้องสูญเสียลูกไป

            …แต่ถ้าเราพร้อมที่จะยอมรับความผิด ยอมรับในสิ่งที่เกิด ยอมรับความจริงนั้นแล้วกลัวตัวกลับใจได้ คงไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกที่ไม่ให้อภัยลูก พ่อแม่ย่อมให้อภัยลูกเสมอ ไม่ว่าลูกจะทำผิดมาแล้วกี่ครั้ง พ่อแม่ก็ไม่เคยโกรธเรา ดังนั้นก่อนที่เราจะทำอะไร จะผิดหรือถูก เราควร “ คิด ” ก่อนที่จะทำสิ่งๆนั้น ควรนึกถึงใจของพ่อแม่บ้างที่เมื่อตอนเล็กๆท่านเคยสั่งสอน อบรมเรา ขับกล่อมเรา เคยจูบฝ่าเท้าของเรา ก่อนที่เราจะนอนทุกครั้ง คอยเป็นห่วงเราอยู่ทุกวัน และคงไม่มีบุคคลคนไหนหรอกนอกจากบุคคลสองคนนั้นที่รักเราเท่ากับชีวิต ไม่สามารถหาสิ่งไหนมาตอบแทนได้ เท่ากับความรัก ความอบอุ่น ที่มีต่อเรา แม้แต่สิ่งของ เงินทอง ก็ยังเป็นของนอกกายจะหาเมื่อไหร่ก็ได้ ยังมาเปรียบไม่ได้แต่ “ จิตใจ” คนต่างหาก อยู่ข้างในไม่สามารถมองเห็น ถ้าจะมองเห็นก็จะเห็นที่การกระทำ ว่าสิ่งที่ทำออกมานั้นดีหรือไม่ดี

           

            คนบางคน อาจหลงลืมไปว่า...ตัวเองเกิดมาได้เพราะใคร..?

            คนบางคน ใช้คำว่า โตแล้ว เป็นข้ออ้างเพื่อ ละเลย ความห่วงใยของ ใครบางคน...

            คนบางคน ใช้คำว่า โตแล้ว เพื่อลบเลือน คำสอน ของใครบางคน

            แต่...เค้าคนนั้น คงลืมไปว่า เค้า "โต" มาได้เพราะใคร..?